چشمان خیس علقمه امواج رود بود            آن روز رود، شاهد کشف و شهود بود

آن روزِ سرخ، علقمه محراب کوفه شد            در دست ابن ملجم میدان، عمود بود

از شوق سجده صالح دین از فراز اسب            بر خاک سبز کرب و بلا در سجود بود

شکر خدا که راه تماشا گرفت خون            آخر هنوز صورت مادر کـبود بود

این قصّه آب می خورد از چشم شور ماه            نسبت به ماه طایفه از بس حسود بود